Македонски народни приказни - „Момчето што сакаше да учи женски ѓаолштиње“

Драматизација на приказната „Момчето што сакаше да учи женски ѓаолштиње"

Момчето: Уште малку треба да се женам. Ја чекај да напраам еден тефтер и да испишам женските ѓаолштиње, тики кога ќе се оженам да не можит мојата жена да ме излажит.

(Купил тефтер, шетал по селата и пишувал женски ѓаолштиње. По три години стигнал во едно село кај еден домаќин)

Момчето: Добар ден, домаќине!

Домаќинот: Добар ден, момче, повели влези! Од кај идиш момче и 

кај одиш?

 Момчето: Јас, чорбаџи, шетам по виљаетите, еве токму три години време за да запишам од сите жени ѓаолштињето што и лажат мажите и еве овој тефтер сиот сум ти го исписал, открај-докрај, само неколку ливчиња ми останаа, колку да и пишам од вашите жени и прао дома ќе си одам, та ќе се женам после; да ако можит нека ми мрдни жената ми пред мене и да ме излажит.

(Слушнала снаата и решила да го надмудри. Вечерта го ставиле во една одаја и таа му донела мезе круши со ракија. Почнала да му зборува и му подала чаша ракија. Тој случајно ја пофатил за раката и таа писнала.)

Снаата: Чија жена ваќаш, ти, бре никаквику!? Ако ти ги викнам сега мажите?

(Силно писнала и викнала и мажите дотрчале).

Домаќинот: Што викаш, мори невесто, што ал имаш, кажи ни да
чуеме?

(Момчето многу се исплашило)

Снаата: Море како да не викам, бре мажи, кога момчево ќе се удаеше со една круша што му се запре в грло. Дууу, боже, боже, за греои, сирото момче, кога исврли очи море домаќине, како од некој варен зајак. Шуќур, шуќур море мажи, оти не се стори некоја грешка во куќава, тики после ќе бевме за резил во селово, ќе речеа оти ние го умревме.

Мажот: Добро, што така се завршило море момче, тики кај ќе ни беше крајот. Ајде невесто ,стави му на гостинов да вечера!

Снаата:Е, момченце, оваа ѓаолштина те бендиса, али не те бендиса? Отвори тефтеро и пиши ја, да ако сакаш поседи некој ден у нас да те научам уште многу женски ѓаолштиње што ти ни на сонот не е возможно да ги допишиш, туку ако ме слушаш мене, исврли го тефтерот и не денгуби си, не лапај муи, да ми простиш што ќе ти речам, појди си дома и терај си ја работата, ожени се, како сиот век што праат. Ако имаш некој к’смет да погодиш некоја невеста по за Бога, ќе си поминеш раат, а ако налепиш на некоја ѓаолеста, тешко ти тебе, ќе тргаш ѓемија по суво.

Момчето:Право велиш, невесто, да одам, да си најдам, вредна и добра жена, тефтер не ми треба, жена не може да се надитри.

(Го вади тефтерот и го кине, заминува)

            (Од Македонски народни приказни, Марко Цепенков)

Ха, ха ...жени!!