Кочо Рацин- поет на македонскиот непокор

Кочо Рацин-поет на македонскиот непокор

      ДЕНОВИ

Како на вратот ѓердани

ниски камења студени,

така на плешки денови

легнале та натежнале.

Денови ли се – денови

аргатски маки големи!

Стани си утре порано

Дојди си вечер подоцна,

наутро радост понеси

навечер тага донеси –

ај, пусти да е, пуст да би

остана живот кучешки!

Роди се човек – роб биди

роди се човек – скот умри,

скотски цел живот работи

за други, туѓи имоти.

За туѓи бели дворови

копај си црни гробови!

За себе само р’гај си

за себе маки тргај си –

нижи си ѓердан денови

нижи си алки ковани,

нижи си синџир железен

околу вратот навезен!

http://www.macedonium.org/Macedonium.aspx?jazik=2&kid=1&pid=3&ppid=81&tid=1409

Елегија-лирска песна во која се опеани тажни чувства и расположенија.
Смртта на некој свој,жал за младоста,загубена љубов,посакувана среќа,осаменоста,тажна судбина на татковината,изгубената слобода, се само дел од причините за предизвикување тажни чувства и расположби.

ЕЛЕГИИ ЗА ТЕБЕ

                                                                                           Кочо Рацин

„Чернеј горо, чернеј сестро..."

Кочо Рацин

1.

Вчера си појдов, наминав

низ таја гора зелена

под тија буки високи

по ќилим сенки широки.

Одев со глава замаен

наведнат, мртов, зачмаен,

одев со грутка на срце

и каракамен на гради.

Деј гиди горо зелена!

Деј гиди водо студена!

Пилците пеат - ти плачеш,

сонцето грее - ти темнеш.

Ако ги криеш коските

на дели млади јунаци

тука што лежат по тебе

за тија темни дубрави -

зошто ги таеш песните?

Зошто по тебе дрвјата

и на дрвјата гранките

и на гранките лисјата

шумолат скришно таговно?

2.

Таму горе на небото

зора руди, земја буди,

ден морави шири крила

и алова точи свила,

таму зора црвенее -

мое срце ми црнее.

Ископајте длабок бунар

извадете ладна вода

натопете лути рани

да не горат, да не болат.

Зоро златно и румено!

Зоро слатка посестримо!

Ти изгреваш на далеку —

да ли еднаш ќе изгрееш

силно, силно, дури милно

над долови и над гори

над полиња и над реки

над мојата татковина?

3.

Два брега - двата стрмнини.

А од брег на брег танок мост.

Под мостот вода морава -

тече и мие ранава.

Тече од векот вековит

и нова и сè понова,

тече, а тука маките

сè стари и сè постари.

Тече и влече со себе

сичко што стои пред неа,

а на брегови животот

чмае у троскот зараснат!

Течи ми водо студена!

Течи си — рони брегови!

Течи - и нам низ срцето

нели и крвта ни тече?

4.

Скотски е, скотски живот аргатски

у темно заѕидан,

до скот сме сниско попритиснати

на овој свет убав.

Кој ни ги скрши белите крилца

крилца на галаби бели?

Кој ни замати извори бистри

извори на души чисти?

И кој раздвои, и кој раздвои

човек од човек со ѕид?

И кој направи, и кој направи

човек на човека роб!

Та човек од човек

да страда

и тегне

и бега

од лулка до гроб!

5.

Ти да знаеш, паметуваш

и ем да си на ум имаш -

работник си - и работник

ти ќе паѓаш и се дигаш.

Луњи ли ќе пусти дојдат

сонце ли ќе јасно грејне -

патиштата, патиштата

пред тебе се на борбата.

Како смртта вечна што е

така борба долго трае.

Но од смртта е посилна

по патиштата борбата!

6.

Исцедете, ограбете

пот и труд и меса голи,

уста пуста затворете

да не каже оти боли.

Очи црни ископајте

да гледајат не давајте,

раци машки прекршете

срце лудо наранете.

Угаснете и светлини!

Мрак да биде - каракамен.

Има, има - в темнината

нешто живо пак да свети:

има болка на душата

има души наранети.

Болка боли - болка гори

болка тече, душа мори.

А болката кога свети -

тешко, тешко, тешко клети!

http://www.marxists.org/makedonski/racin/biografija.htm -----Прочитајте уште нешто од Рацин!

---