Драматизација на приказната „Трајче наш си дојде“
(Еден селски терзија си одел да шие алишта по селата. Секогаш убаво облечен, со ножиците и метрото во појас, стапчето во рака како вистински господин. Еден ден, поминал покрај некој овчар и го чул како коментира.)
Овчарот: Их, да сум и јас, еден терзија уште понаголемо би одел од него!
Терзијата: Сакаш да бидеш терзија, бре брате?
Овчарот: Сакам, ама кој ќе ми ги пасе овците?
Терзијата: Ајде, јас ќе ти ги пасам овците. На ти ги ножициве, метрово и стапчево и оди во, ене, она село, прашај за бегот кај седи, па ќе ти го покажат конакот негов. Тој има алишта за шиење, а ти кажи му дека си мој калфа.
Ајде, одмени ме некој ден, да се раатисам, лебаа ти, зашто ми се здодеало клапајќи како некој пес по селава.
Овчарот: Да си жив брате! Ме спаси од овциве! (ги зел ножиците, метрото и стапчето и тргнал кон селото)
Ја нашол куќата и тропнал на вратата.
Бегот: Што си дошол, бре, синко?
Овчарот: Еј, дојдов да ти шијам алишта, бегу. Мајсторот ме прати. Јас сум калфа негов, ама поарно од него знам да шијам.
Бегот: Добро, бре синко, добро, таков ми треба мене.
(оди во друга соба по еден топ чоја)
Овчарот без да го праша бегот што сака да му сошие, почнува да мери на чојата и сече неколку парчиња, а потоа дури го прашува)
Овчарот: Што сакаш бегу, да ти сошијам, најнапред?
Бегот: Соши ми, бре синко, една долама со срмени гајтани и едни чакшири, пак после да видиме.
(Овчарот фати да ја сече чојата. Ја исече целата чоја.)
Бегот: Море што правиш, бре синко, ти ја исече сета чоа!
Овчарот: Нешто друго ми текна бегу: ќе ти сошијам една наметка за дожд. Кога ќе одиш во војска, да се загрнуваш на коњ кога ќе врне; пак ич да не сакаш да знаеш од дожд, како некој овчар!
Бегот: Еј, добро, бре синко, добро, и тоа ми треба.
(Сече овчарот, сече ја исече чојата на уште помали парчиња)
Бегот: А, бре што правиш така, ти ја исече сета чоа и галиба ништо не ќе направиш?
Овчарот: Не, ага, нешто друго ми текна: ќе ти направам едно тагарче или една чанта за леб носење, кога ќе одиш во војска, да си носиш.
Бегот: А, бре пезевенк, тоа чојата не е кожа од јаре, та да ми правиш тагарче ели чанта, ти ја запусти сета чоа!
Овчарот: Чекај, ага, чекај, нешто друго ми текна да ти направам: ќе ти направам еден лажичник со рески и со киски како овчарите што си прават за лажици носење.
(Бегот, налутен бидејќи целиот топ со чоја е уништен и исечен на парчиња, му скокна на овчарот со едно дрво и почна да го тепа)
Бегот: Чекај, анасана пезевенк, мајсторот не те научил како се крои и шие!
(продолжува да го тепа и тера надвор од куќата)
(Од Македонски народни приказни - Марко Цепенков)
(Еден селски терзија си одел да шие алишта по селата. Секогаш убаво облечен, со ножиците и метрото во појас, стапчето во рака како вистински господин. Еден ден, поминал покрај некој овчар и го чул како коментира.)
Овчарот: Их, да сум и јас, еден терзија уште понаголемо би одел од него!
Терзијата: Сакаш да бидеш терзија, бре брате?
Овчарот: Сакам, ама кој ќе ми ги пасе овците?
Терзијата: Ајде, јас ќе ти ги пасам овците. На ти ги ножициве, метрово и стапчево и оди во, ене, она село, прашај за бегот кај седи, па ќе ти го покажат конакот негов. Тој има алишта за шиење, а ти кажи му дека си мој калфа.
Ајде, одмени ме некој ден, да се раатисам, лебаа ти, зашто ми се здодеало клапајќи како некој пес по селава.
Овчарот: Да си жив брате! Ме спаси од овциве! (ги зел ножиците, метрото и стапчето и тргнал кон селото)
Ја нашол куќата и тропнал на вратата.
Бегот: Што си дошол, бре, синко?
Овчарот: Еј, дојдов да ти шијам алишта, бегу. Мајсторот ме прати. Јас сум калфа негов, ама поарно од него знам да шијам.
Бегот: Добро, бре синко, добро, таков ми треба мене.
(оди во друга соба по еден топ чоја)
Овчарот без да го праша бегот што сака да му сошие, почнува да мери на чојата и сече неколку парчиња, а потоа дури го прашува)
Овчарот: Што сакаш бегу, да ти сошијам, најнапред?
Бегот: Соши ми, бре синко, една долама со срмени гајтани и едни чакшири, пак после да видиме.
(Овчарот фати да ја сече чојата. Ја исече целата чоја.)
Бегот: Море што правиш, бре синко, ти ја исече сета чоа!
Овчарот: Нешто друго ми текна бегу: ќе ти сошијам една наметка за дожд. Кога ќе одиш во војска, да се загрнуваш на коњ кога ќе врне; пак ич да не сакаш да знаеш од дожд, како некој овчар!
Бегот: Еј, добро, бре синко, добро, и тоа ми треба.
(Сече овчарот, сече ја исече чојата на уште помали парчиња)
Бегот: А, бре што правиш така, ти ја исече сета чоа и галиба ништо не ќе направиш?
Овчарот: Не, ага, нешто друго ми текна: ќе ти направам едно тагарче или една чанта за леб носење, кога ќе одиш во војска, да си носиш.
Бегот: А, бре пезевенк, тоа чојата не е кожа од јаре, та да ми правиш тагарче ели чанта, ти ја запусти сета чоа!
Овчарот: Чекај, ага, чекај, нешто друго ми текна да ти направам: ќе ти направам еден лажичник со рески и со киски како овчарите што си прават за лажици носење.
(Бегот, налутен бидејќи целиот топ со чоја е уништен и исечен на парчиња, му скокна на овчарот со едно дрво и почна да го тепа)
Бегот: Чекај, анасана пезевенк, мајсторот не те научил како се крои и шие!
(продолжува да го тепа и тера надвор од куќата)
(Од Македонски народни приказни - Марко Цепенков)
 |
| Секој со својот занает |
Нема коментара:
Постави коментар